Tag: uitvaartzorgtroostrijk

  • 2018

    Wauw, wat was je een bijzonder jaar voor mij. Aan het einde van elk jaar ga je bijna automatisch terug kijken op het jaar dat geweest is. Wat is er allemaal gebeurt, waar ben ik trots op, waar ben ik minder trots op. In 2018 ben ik zowel zakelijk als persoonlijk enorm gegroeid en kan ik terug kijken met een dankbaar en blij gevoel. En natuurlijk waren er ook onzekere en spannende tijden maar uiteindelijk heb ik daar juist veel van geleerd. 2018 was een bijzonder jaar.


    Families.

    Het afgelopen jaar heb ik zoveel mooie families mogen begeleiden die allemaal op hun eigen manier afscheid hebben genomen van hun dierbare. Soms al goed voorbereid en zeker ook een aantal waar het overlijden onverwachts kwam. Maar allemaal hebben ze er alles uit gehaald, om het afscheid zo persoonlijk en liefdevol mogelijk te maken. Om met een afscheid dat bij ze past door te kunnen in de rouw, in het missen, in het doorgaan met hun leven. Trots ben ik dat ik hen mocht begeleiden en inspireren.


    Inspireren.

    In het inspireren zit voor mij de uitdaging; elke overledene is anders, elke familie is anders en daar in ga ik altijd op zoek naar wat er past, ik vertel wat er kan, wat er mogelijk is. Ik voel, ik inspireer. Ik vertel maar bovenal luister ik. Vanuit de gesprekken die ik had met de families kwam bijvoorbeeld een uitvaart tot stand in een schaapskooi, een overledene in een prachtige wade in een mand vol met bloemen, een Landrover en een Volkswagenbusje als rouwauto. Daarnaast ook veel thuis opbaringen met verschillende opbaarmogelijkheden, steeds opnieuw kijkend wat kan en wat past. Persoonlijk, kloppend en liefdevol.


    Nazorg.

    Zoals ik al vaker in mijn blogs heb genoemd is nazorg voor mij erg belangrijk. Het is fijn om met de familie na te praten over de dag van de uitvaart en voor mij ook belangrijk om te weten hoe een familie het ervaren heeft. Ook daarna probeer ik af en toe een kopje koffie of thee te drinken bij de nabestaanden om te horen hoe het gaat, of ik stuur een kaartje met bijvoorbeeld de eerste verjaardag van hun dierbare na het overlijden. Laten weten dat er aan ze gedacht wordt.

    Ik heb het afgelopen jaar een aantal keer de ‘Wandeling na verlies’ georganiseerd. Op z’n eigen manier elke keer weer bijzonder, met een klein groepje of een grotere groep. De wandeling is steeds geweest waarvoor het bedoelt is. Contact maken met elkaar, je verhaal kwijt kunnen, herkenning vinden. Deze wandeling is bedoelt voor iedereen die een dierbare verloren heeft en ook volgend jaar zal ik deze wandeling weer meerdere malen gaan organiseren.

    Vorige maand heb ik de Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse uitgenodigd voor een lezing. Een lezing waarbij ook iedereen weer welkom was. Het was een hele fijne avond waar ik mij vooral dankbaar voelde dat ik dit mocht organiseren. De avond was drukbezocht en mede daarom ook een reden om volgend jaar wederom een lezing te organiseren, om rouw bespreekbaar te maken. Om te laten zien dat het er mag zijn.


    Kinderen.

    Kinderen zijn in dit bijzondere beroep mijn passie. Ik heb het afgelopen jaar weer veel kinderen mogen begeleiden en hun ouders wegwijs mogen maken in het land van rouw. Op dat soort momenten ben ik nog meer dankbaar dat ik dit werk mag doen. Het is zo nodig, want toch zie ik ook vaak dat ouders hun kinderen weghouden met het doel ze te willen beschermen voor het verdriet en de rouw. Maar veel beter is het om ze te betrekken, om ze serieus te nemen om hen de ruimte te geven alles te vragen wat ze willen weten. Ze kunnen het veel beter aan dan wij als volwassenen, mits wij volwassenen hen wel goed en liefdevol begeleiden. De lezing die ik volgend jaar wil organiseren zal dan ook zeker kinderen als thema hebben. En als ik daar aan denk voel ik de passie al opborrelen.


    2019.

    En nu staat alweer een nieuw jaar op de stoep, 2019. Ik kijk het nieuwe jaar met vertrouwen tegemoet. Waarin ik zeker door ga met hoe ik de afgelopen jaren gewerkt heb, ik heb echt mijn ‘eigen manier’ gevonden. Maar daarnaast wil ook vernieuwen en verbeteren, wat kan ik nog meer doen om te ondersteunen, inspireren en begeleiden. Ik zal blijven leren, lezen en luisteren om mijn kennis en kunde te vergroten. Om nog meer te kunnen delen, om het nog beter te doen. Ik kom in 2019 licht, liefde en rust brengen aan iedereen die dat nodig heeft.

    Ik hoop dat je mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een afscheid gaat. Wil je meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl

  • Twee jarig bestaan

    Op maandag 14 november 2016 ging ik van start. Vol passie stortte ik me in de rol van eigenaar van Uitvaartzorg Troostrijk in Ede. Spannend maar vooral trots dat ik dit toch maar mooi deed en dat alle voorbereidingen samen met mijn zussen tot een mooie start hadden geleidt. De officiële opening met familie en vrienden was op zondag 13 november, toen ik thuis kwam heb ik de telefoon aan gezet en ben vanaf dat moment 24/7 bereikbaar geweest voor iedereen die mij nodig had.

    Leren.

    Ik heb het vak geleerd bij een grote uitvaartorganisatie maar ik heb de afgelopen twee jaar vooral mezelf als uitvaartverzorger leren kennen. Wat heb ik genoten van het begeleiden, het inspireren, het aanvoelen. Wat kan wel, wat kan niet. Wat voelt goed, wat voelt minder goed. Een stapje harder lopen en niet alleen regelen maar ook begeleiden én er ook nog zijn na het regelen van het afscheid.

    En wat is het fijn om te ontdekken dat je een goede beslissing hebt genomen om dit mooie beroep te gaan uitoefenen en daarnaast ook ondernemer te worden. Want ondernemer zijn is een prachtige uitdaging; wat is belangrijk, hoe werkt het, waar kan ik mezelf laten zien. Het is een proces en het houdt nooit op. Er is altijd werk te doen, verbeteren, aanpassen. Wat past wel bij me en wat past niet. Zoeken, je laten inspireren, een ander inspireren, vallen en weer opstaan. Maar vooral doorgaan!

    Rouw.

    In mijn werk kom ik uiteraard veel verdriet en rouw tegen. Je ziet dat nabestaanden zich soms maar met moeite staande houden in de maatschappij die maar verder raast. Ik probeer mijn steentje bij te dragen door contact te houden met de families die ik heb mogen begeleiden, te luisteren, een kopje thee te drinken. Maar voor het eind van dit jaar wil ik graag wat extra’s doen. Een bijzondere man komt in december naar Bennekom om een lezing te geven over rouw. Voor mij een enorme inspiratiebron als het om de begeleiding gaat van nabestaanden. Ik wil iedereen die wat extra steun nodig heeft, of gewoonweg geïnteresseerd is in het rouwproces uitnodigen om te komen.

    Manu Keirse.

    De Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse (72) is een veelgevraagd rouwspecialist en ik ben dan ook heel blij dat hij naar Bennekom wil komen! Hij gelooft niet meer in rouwverwerking. ‘Je kunt hoogstens een verlies overleven.’

    “Iemand die een dierbare heeft verloren, krijgt vaak de vraag: ‘Heb je het al verwerkt, ben je er al overheen?’ In mijn eerste boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ beschrijf ik hoe mensen hun verdriet verwerken. In mijn heruitgave – die totaal anders is, maar dezelfde titel heeft – heb ik dat idee helemaal losgelaten. Want hoe kun je nu een groot verlies accepteren? Dat kan niet. Als je je kind verliest, raak je daar niet overheen. Je blijft altijd de ouders van dat gestorven kind. Je leert wel met het verlies te leven, maar dat is iets anders dan verwerken of aanvaarden. De meest gestelde vraag aan mij als rouwdeskundige, door de jaren heen, is: ‘Kom ik ooit dit verdriet nog te boven? Kan ik ooit nog een dag gelukkig zijn?’ En dan antwoord ik altijd: ‘Ik geloof erin. Sterven is een moment. Het verlies overleven duurt een hele tijd en het gemis zal nooit echt overgaan. Maar ooit zullen de herinneringen aan het leven van je geliefde dat moment van sterven en verdriet overstijgen.’

    De Smeedplaats

    Deze avond met Manu Keirse wil ik niet zomaar in elke ruimte laten plaatsvinden. Ik wil graag laten zien waar ik voor sta in mijn werk en dat wil ik ook uitdragen met dit soort avonden. Een prachtige plek vond ik in Bennekom, aan de Veenderweg 36. Een oude industriële ruimte met een fijne sfeer en prachtige oude ramen. Een lokatie ook geschikt voor een afscheidsdienst of condoleance maar op

    14 december ontvang ik hier graag de families die ik heb mogen begeleiden de afgelopen twee jaar en iedereen die ook wil komen luisteren naar Manu Keirse. Je bent van harte welkom.

    Welkom.

    Je wordt op vrijdag 14 december vanaf 19.00 uur ontvangen in de Smeedplaats. Een lekker kopje koffie/thee is inbegrepen. Manu Keirse start de avond om 19.30 uur. Aan en rondom de Veenderweg 36 is overal vrij parkeren. De kosten voor de avond zijn EUR 15,00 per persoon (graag contant betalen). Na afloop is er gelegenheid om in gesprek te gaan, na te praten, vragen te stellen. Graag via de mail opgeven als je wilt komen; info@uitvaartzorgtroostrijk.nl.

    Ik hoop dat je mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een afscheid gaat. Wil je meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl

     

  • Zomer

    Het was een zomer om nooit te vergeten. Een zomer waarin ik veel gezinnen en families mocht begeleiden bij het maken van, soms, lastige beslissingen, mocht bijstaan bij het verdriet, een rol mocht hebben in het afscheid van hun dierbare. Een zomer waar ik met een heel warm en dankbaar gevoel op terug kijk.

    Diep verdriet.

    In deze zomer ging het van heel jong tot heel oud maar vooral ging het om te jong overleden dierbaren die de strijd met kanker verloren hebben. De één al lang strijdend maar toch nog zo onverwacht, de ander geregisseerd na een kort ziekbed. Omringd door hun geliefden, familie, kinderen. Niet alleen. Maar hoe de dood ook kwam, ze kwam te vroeg. Te vroeg voor de gezinnen die achter blijven.

    Liefde.

    Liefde was er. Zoveel liefde. Een explosie aan liefde in de dagen voor het laatste afscheid. Het was voelbaar, bijna tastbaar en een troost. Alles zo goed mogelijk willen regelen; waar hield ze van, welke bloemen vond ze mooi, wat vond hij zo lekker, welke muziek wil ik horen op het afscheid? Alle kleine details maken een afscheid groots en liefdevol. Gezinnen die elkaar de ruimte geven om op je eigen manier afscheid te nemen, tijd nemen om naar elkaar te luisteren. Ik vind het prachtig om zo dicht bij de gezinnen te mogen komen, te observeren en te luisteren.

    Regelen.

    Regelen, dat is wat ik doe in die dagen. Heel veel regelen maar vooral ook voelen, luisteren, observeren en er zijn. Maar ook advies geven en meedenken. Ik wil het voor hun dierbare zo goed mogelijk doen, zodat zij met een goed gevoel terug kunnen kijken op het afscheid en daarmee verder kunnen in de rouw. Dus niks is te gek, niks is moeilijk, alles kan. Groots of ingetogen, in besloten kring of met een enorme familie- en vriendenkring. Prachtige wades met mooie manden versiert met bloemen, een klein rieten mandje voor een mooi klein meisje, een witte Mini rouwauto, een gekleurd Volkswagenbusje en een afscheid in een schaapskooi. Het maakt voor het regelen niks uit, ik doe het met liefde en aandacht.

    Stoere kids.

    Wat waren ze stoer en wisten ze goed wat ze wilden. Alle kinderen die ik mocht meemaken bij het begeleiden van de families. Kleine kinderen en iets grotere, allemaal even knap in hun verdriet en rouw. Helpen met de verzorging vlak na het overlijden, maar ook met het sluiten van de kist van opa of een eigen geschreven gedicht voordragen tijdens het afscheid van papa of er gewoon bij zijn en netjes op je plek kunnen blijven zitten tijdens de dienst. Knap, zo knap en we kunnen nog zoveel van ze leren. Ik blijf het zeggen.

    Warm.

    En wat was het warm. De warmte was als een deken maar was ook een uitdaging. Maar ook in die uitdagingen vond ik een weg, samen met de gezinnen. Bespreken, overleggen, advies geven en hulp vragen. Trots ben ik op hen die lastige beslissingen moesten nemen, eerder afscheid moesten nemen dan gepland was. Er was begrip. En dat was heel fijn.

    Rouw.

    En dan komt de rouw. Dan is het regelen voorbij. Het afscheid is geweest. En de rouw is rauw. Ze doet pijn, komt wanneer het wil en laat je pas los op haar tijd. En voor iedereen is dat anders, er is geen draaiboek, er staat geen tijd voor. Je moet er doorheen, dwars doorheen. Ook in deze fase probeer ik aandacht te geven, af en toe een kopje thee, een kaartje of een telefoontje. Ik weet dat ik het niet kan oplossen maar ik weet wel dat aandacht verzacht. Dat er over praten helpt en ik vind het fijn om te luisteren.

    Op zaterdag 29 september organiseert Uitvaartzorg Troostrijk weer de Wandeling na verlies, op een laagdrempelige manier in contact komen met anderen die rouwen. Herkenning vinden en troost. Je bent van harte welkom.

    Ik hoop dat je mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een afscheid gaat. Wil je meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl