Tag: uitvaart

  • 2018

    Wauw, wat was je een bijzonder jaar voor mij. Aan het einde van elk jaar ga je bijna automatisch terug kijken op het jaar dat geweest is. Wat is er allemaal gebeurt, waar ben ik trots op, waar ben ik minder trots op. In 2018 ben ik zowel zakelijk als persoonlijk enorm gegroeid en kan ik terug kijken met een dankbaar en blij gevoel. En natuurlijk waren er ook onzekere en spannende tijden maar uiteindelijk heb ik daar juist veel van geleerd. 2018 was een bijzonder jaar.


    Families.

    Het afgelopen jaar heb ik zoveel mooie families mogen begeleiden die allemaal op hun eigen manier afscheid hebben genomen van hun dierbare. Soms al goed voorbereid en zeker ook een aantal waar het overlijden onverwachts kwam. Maar allemaal hebben ze er alles uit gehaald, om het afscheid zo persoonlijk en liefdevol mogelijk te maken. Om met een afscheid dat bij ze past door te kunnen in de rouw, in het missen, in het doorgaan met hun leven. Trots ben ik dat ik hen mocht begeleiden en inspireren.


    Inspireren.

    In het inspireren zit voor mij de uitdaging; elke overledene is anders, elke familie is anders en daar in ga ik altijd op zoek naar wat er past, ik vertel wat er kan, wat er mogelijk is. Ik voel, ik inspireer. Ik vertel maar bovenal luister ik. Vanuit de gesprekken die ik had met de families kwam bijvoorbeeld een uitvaart tot stand in een schaapskooi, een overledene in een prachtige wade in een mand vol met bloemen, een Landrover en een Volkswagenbusje als rouwauto. Daarnaast ook veel thuis opbaringen met verschillende opbaarmogelijkheden, steeds opnieuw kijkend wat kan en wat past. Persoonlijk, kloppend en liefdevol.


    Nazorg.

    Zoals ik al vaker in mijn blogs heb genoemd is nazorg voor mij erg belangrijk. Het is fijn om met de familie na te praten over de dag van de uitvaart en voor mij ook belangrijk om te weten hoe een familie het ervaren heeft. Ook daarna probeer ik af en toe een kopje koffie of thee te drinken bij de nabestaanden om te horen hoe het gaat, of ik stuur een kaartje met bijvoorbeeld de eerste verjaardag van hun dierbare na het overlijden. Laten weten dat er aan ze gedacht wordt.

    Ik heb het afgelopen jaar een aantal keer de ‘Wandeling na verlies’ georganiseerd. Op z’n eigen manier elke keer weer bijzonder, met een klein groepje of een grotere groep. De wandeling is steeds geweest waarvoor het bedoelt is. Contact maken met elkaar, je verhaal kwijt kunnen, herkenning vinden. Deze wandeling is bedoelt voor iedereen die een dierbare verloren heeft en ook volgend jaar zal ik deze wandeling weer meerdere malen gaan organiseren.

    Vorige maand heb ik de Vlaamse klinisch psycholoog Manu Keirse uitgenodigd voor een lezing. Een lezing waarbij ook iedereen weer welkom was. Het was een hele fijne avond waar ik mij vooral dankbaar voelde dat ik dit mocht organiseren. De avond was drukbezocht en mede daarom ook een reden om volgend jaar wederom een lezing te organiseren, om rouw bespreekbaar te maken. Om te laten zien dat het er mag zijn.


    Kinderen.

    Kinderen zijn in dit bijzondere beroep mijn passie. Ik heb het afgelopen jaar weer veel kinderen mogen begeleiden en hun ouders wegwijs mogen maken in het land van rouw. Op dat soort momenten ben ik nog meer dankbaar dat ik dit werk mag doen. Het is zo nodig, want toch zie ik ook vaak dat ouders hun kinderen weghouden met het doel ze te willen beschermen voor het verdriet en de rouw. Maar veel beter is het om ze te betrekken, om ze serieus te nemen om hen de ruimte te geven alles te vragen wat ze willen weten. Ze kunnen het veel beter aan dan wij als volwassenen, mits wij volwassenen hen wel goed en liefdevol begeleiden. De lezing die ik volgend jaar wil organiseren zal dan ook zeker kinderen als thema hebben. En als ik daar aan denk voel ik de passie al opborrelen.


    2019.

    En nu staat alweer een nieuw jaar op de stoep, 2019. Ik kijk het nieuwe jaar met vertrouwen tegemoet. Waarin ik zeker door ga met hoe ik de afgelopen jaren gewerkt heb, ik heb echt mijn ‘eigen manier’ gevonden. Maar daarnaast wil ook vernieuwen en verbeteren, wat kan ik nog meer doen om te ondersteunen, inspireren en begeleiden. Ik zal blijven leren, lezen en luisteren om mijn kennis en kunde te vergroten. Om nog meer te kunnen delen, om het nog beter te doen. Ik kom in 2019 licht, liefde en rust brengen aan iedereen die dat nodig heeft.

    Ik hoop dat je mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een afscheid gaat. Wil je meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl

  • Bang voor de dood

    Dat ben ik nooit geweest. Ja, misschien toen ik een jaartje of 8 was en nog niet wist wat het precies inhield. Toen vond ik het een gek idee dat je weg was, echt helemaal weg en nooit meer terugkwam. Dat begreep ik toen al wel. Dus af en toe kon ik er niet van in slaap komen.

    Maar nu ben ik allang niet bang meer. Lange tijd heb ik geweten dat ik iets in de uitvaartwereld wilde gaan doen maar ik voelde heel erg, het komt wel wanneer het daar de tijd voor is. En dat was het twee jaar geleden, toen ik de kans kreeg uitvaartverzorger te worden. Wat was ik ontzettend blij en trots dat ik die kans kreeg en ik heb deze dan ook met beide handen aangepakt.

     

    Aandacht

    Wat vind ik het fijn om in gesprek te gaan met de families die ik mag begeleiden, om zo de overledene te leren kennen en de familie die achter blijft te begeleiden. Alles tot in de puntjes verzorgen en vooral aan de details denken om bijvoorbeeld de rouwkaart zo persoonlijk mogelijk te maken maar natuurlijk ook de afscheidsdienst. Wat had de overledene zelf gewild? Van welke muziek hield hij of zij? Wat voor sfeer had hij of zij gewild? Beetje bij beetje krijgt het vorm in de eerste dagen na het overlijden. En je ziet en merkt dat je hulp nodig is, er kan niet altijd meer helder nagedacht worden omdat het verdriet zo groot is.

     

    Werken met het leven

    Er wordt mij regelmatig gevraagd of het niet altijd heel verdriet is en waarom ik met de dood wil werken. Mijn antwoord is dan eigenlijk altijd:“het is zeker verdrietig, maar het is niet mijn verdriet”. En ik werk juist met het leven omdat ik veel contact heb met de nabestaanden en zij herinneringen ophalen van het leven van de overledene. Waardoor zijn of haar leven belicht wordt en daar liefdevol op teruggekeken kan worden.

    Ik laat mijn gevoel echt niet thuis en kan soms best een traantje wegpinken bij hele emotionele momenten. Maar dat laat ik toe, dat mag er voor mij ook zijn. Daarnaast vind ik het heel fijn om alles te mogen regelen, om twijfels en zorgen te bespreken en er met elkaar een liefdevolle tijd van te maken. Want daar moeten de nabestaanden verder mee, na het afscheid  gaat de rouw pas echt beginnen.

     

    Ik wil er graag voor je zijn

    Na ruim twee jaar weet ik zeker dat ik dit werk kan, zeker sinds ik voor mezelf ben begonnen is dat gevoel alleen maar gegroeid. Helemaal op mijn eigen manier, samen met de families. Niet op de klok hoeven kijken en de aandacht geven die iedereen verdient in moeilijke tijden. Ik kan me invoelen hoe erg een verlies moet zijn voor de ander, ik kan je begeleiden, helpen en bijstaan. Advies geven en de mogelijkheden laten zien. Ik kan er zijn, een arm om je heen slaan en je door de, misschien wel, moeilijkste dagen van je leven heen dragen.

    En daarom is dit het mooiste beroep van de wereld voor mij. Ik ben niet bang en ik wil er graag voor je zijn.

     

    Meer weten over mij?

    Ik hoop dat u mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een uitvaart gaat. Wilt u meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl