De keren dat ik de vraag gesteld krijg; “hoe kan je dit werk doen”? kan ik niet meer op 1 hand tellen. Het antwoord is voor mij zo makkelijk. Passie is mijn drijfveer. Er is niks anders dat ik liever doe dan dit mooie werk. Inspireren, begeleiden, informeren, zorgen… Het zit in mijn genen, in alle vezels van mijn lichaam. Ik kan alles wat ik ben en hoe ik ben kwijt in dit fantastische beroep.
Inspireren.
Het inspireren begint al gelijk bij de kennismaking. Ik zal de overledene en de familie moeten leren kennen voordat ik ideeën kan aandragen zodat het afscheid zo persoonlijk mogelijk wordt. Dus ik luister en ik voel en al tijdens de verzorging komen vaak de verhalen en de herinneringen naar boven. En zo komt ook de inspiratie naar boven en gaan we bespreken wat er past bij de overledene. Hoe kunnen we hem of haar samen in het licht zetten.
Persoonlijk.
Zijn of haar persoonlijkheid naar voren halen begint al bij de opbaring. Er zijn verschillende mogelijkheden wat betreft opbaren en deze bespreek ik met de familie. Wat vinden zij prettig maar ook wat had de overledene zelf het liefst gewild. Een volgende belangrijke stap is de kaart, deze maak ik altijd helemaal op maat met afbeeldingen die passen bij de overledene. Dat kan zijn een hobby, een afbeelding van een belangrijke plek of een afbeelding van hem of haar zelf. Een persoonlijke kaart als herinnering en niet alleen voor zichzelf maar ook alle genodigden die de kaart gaan ontvangen. Vervolgens kiest de familie samen de kist en de rouwauto, welke beide in vele soorten en maten komen. Maar het hoeft niet altijd anders te zijn, als het maar past.
In het licht zetten.
Die laatste keer hem of haar samen in het licht zetten, dat is waar mijn werk over gaat. Een afscheid waarbij je laat zien wie hij of zij was maar nog belangrijker een afscheid met liefde, met respect met herinneringen en muziek. Groots of klein, dat is niet belangrijk. Wat past er en wat voelt goed. Zelf spreken of de beelden laten spreken, alles is mogelijk. Een rol voor de (jongere) kinderen of kleinkinderen want ook zij horen er bij en mogen gehoord worden. Een afscheid in de aula van het crematorium of begraafplaats of liever in een restaurant waar hij of zij vaak kwam, of een afscheid in het bos, in de buitenlucht. Ik moedig aan om te denken in mogelijkheden, ik vertel en inspireer.
Aandacht.
Omdat ik weet dat na een uitvaart het niet klaar is en het verdriet niet opeens ophoudt, organiseer ik nazorgprojecten die iedereen in rouw wellicht verder kan helpen en kan troosten. Eens ik het seizoen is iedereen welkom om mee te lopen met de ‘Wandeling na verlies’, het doel van de wandeling is om in contact te komen met lotgenoten, om je verhaal kwijt te kunnen, om herkenning te vinden.
Lezingen over rouw, in verschillende vormen. Afgelopen december kwam Manu Keirse zijn kennis met ons delen over rouwen en dit jaar heb ik ook alweer iemand op het oog die weer op een andere manier kan bijdragen aan herkenning en troost.
En de families die ik mag begeleiden, waar ik vaak een intense week dagelijks bij betrokken ben laat ik niet zomaar los. Ik blijf in contact met kaartjes en een keer een kopje thee. Even horen hoe het gaat, even die aandacht die zo fijn als je iemand bent verloren.
Sandra.
En mocht het dan na een tijd nog steeds zo moeizaam gaan, niet lukken om de dingen van alledag weer op te pakken dan kan het goed zijn om eens met een rouwtherapeute te praten. Mijn zus Sandra is rouwtherapeute en nauw betrokken bij Uitvaartzorg Troostrijk om deze groep op te vangen als het nodig is, om bevestiging te geven en om handvatten te geven voor de toekomst.
Ik hoop dat je mij door mijn blog steeds beter leert kennen. Want persoonlijk contact vind ik erg belangrijk als het om zoiets belangrijks als een afscheid gaat. Wil je meer weten over mij? Neem dan gerust contact met mij op via 06-43513601 of kijk op www.uitvaartzorgtroostrijk.nl
