Afgelopen december overleed mijn lieve ome Jan. Ik mocht zijn afscheid verzorgen, samen met mijn tante, nichtjes en neef. Een heel bijzondere week waar ik met een warm gevoel aan terug denk. Dit heb ik echt voor hem gedaan, met liefde.
Wel wilde ik heel graag als zijn nichtje bij het afscheid zijn en niet in mijn rol als uitvaartverzorger. Om die reden heb ik Lilian gevraagd om het afscheid vorm te geven én om woorden te geven aan zijn leven. En hoe fantastisch heeft zij dat gedaan voor ons. Zo warm en liefdevol. En met alle aandacht voor ons als familie. Daarom past zij zo bij mij, zij werkt vanuit dezelfde intentie en dat voel je zo. Voor altijd dankbaar dat zij er bij was.
Ik heb haar gevraagd of zij kan vertellen waarom zij dit werk doet en waarom het zo’n mooie toevoeging kan zijn bij een afscheid. Het verhaal van iemands leven vertellen en een afscheid nog persoonlijker maken. Lees hieronder haar bijdrage.
“DANKBAAR, geschreven in hoofdletters en eigenlijk nog te klein. Dat is hoe ik mij al vier jaar lang voel. Dankbaar dat ik de stap durfde te zetten om mijn vaste baan op te zeggen, met niets meer dan een verlangen. Namelijk om te spreken bij uitvaarten. Dat was het enige dat ik had. Maar het was groot genoeg om afscheid te durven nemen van fijne collega’s en de zekerheid van een vaste baan. Dus maakte ik een visitekaartje, ging ik aan de slag met een website en dronk ik heel veel kopjes koffie met uitvaartverzorgers. Ook destijds met Sabine.
Sabine belde mij om te spreken bij het afscheid van haar lieve oom Jan. Om samen met haar familie een waardevol afscheid te maken. Op een plek die hem paste, met woorden die er toe deden en muziek en foto’s die zijn verhaal omlijsten konden. En dus belde ik aan bij haar tante. En dat is altijd weer een spannend moment. In die paar seconden voor de deur vraag ik me af; wie ga ik ontmoeten en wiens verhaal ga ik vertellen. Hoe zijn de familieverhoudingen? Al deze vragen die vliegen door mijn hoofd. Tegelijkertijd is die onwetendheid ook een prachtig element van mijn werk. En ja, soms is het wat ongemakkelijk die eerste minuten van onze ontmoeting. Soms is er zoveel verdriet, dat er alleen maar tranen zijn.
En soms ook gaat het vertellen als vanzelf, want dan is er zoveel moois te benoemen. Ik schrijf mee wat ik hoor, stel vragen en zeg soms ook even niets. Net wat past en nodig is. Dan ga ik naar huis en maak met hun woorden het verhaal dat ik bij het afscheid ga vertellen.
Voor mijn eigen gemoedsrust en ook voor dat van de familie laat ik de tekst altijd van te voren lezen. En nog steeds, zelfs na vier jaar, voelt het terugkrijgen van de tekst als een examen. Pfff…. en ben ik blij als het naar de zin is. Gaat het altijd goed? Nee, zeker niet. Dan krijg ik de tekst met veel opmerkingen terug. Dat is even slikken. Hoewel alle woorden die ik schrijf langs mijn hart zijn gegaan, de intentie oprecht is, doe ik het soms ook niet goed genoeg. Samen met de familie gaan we dan op zoek naar betere woorden. Ik kleur altijd mee, samen kom je tenslotte altijd verder.
Tijdens het afscheid krijgen de woorden als het ware een gezicht en kleur. Ik zoek de interactie met de familie, spreek als het past ook belangstellenden aan als zij in het verhaal voorkomen. Dat maakt het zo persoonlijk. En weer, nu ik dit allemaal zo opschrijf gloeit mijn hart van dankbaarheid. Dankbaar voor het vertrouwen dat ik krijg van de families; dankbaar ook dat ik in de periode van verdriet een stukje mee mag wandelen en woorden kan geven aan het verhaal. Ieders verhaal mag verteld worden tenslotte.”
Dank je wel lieve Lilian voor jouw prachtige bijdrage. Ik hoop dat we hier mee kunnen inspireren en dat ik nog vaak met jou mag samenwerken.
